Quiroga-Villamarín on the Material Turn in the History of International Law

Gated, but very interesting: Beyond Texts? Towards a Material Turn in the Theory and History of International Law, by Daniel Ricardo Quiroga-Villamarín, in the Journal of the History of International Law, from a master’s thesis on Shipping Containers, Materiality, and Legal History:

While the history of international law has been mainly dominated by intellectual history, the neighboring humanities and social sciences have witnessed a ‘material turn.’ Influenced by the new materialisms, historians, sociologists, and anthropologists have highlighted the role of objects and nonhuman infrastructures in the making of the social. Law, however, has been conspicuously absent from these discussions. Only until recently, things began to be studied as instruments of – global – regulation. In this article, I trace an intellectual history of the intellectual history of international law, contextualizing it since its inception in the so-called ‘Cambridge School’ to its spread into the legal field via the Critical Legal Studies movement and its final import into international law in the last two decades. I conclude arguing that international legal historians can depart from the ‘well-worn paths’ of intellectual and conceptual history to engage with the materiality (past, present, and future) of global governance.

–Dan Ernst

Legal Histories and Historians in Socialist East Central Europe

Socialism and Legal History: The Histories and Historians of Law in Socialist East Central Europe, edited by Ville Erkkilä and Hans-Peter Haferkamp has been published in the series Routledge Research in Legal History:

This book focuses on the way in which legal historians and legal scientists used the past to legitimize, challenge, explain and familiarize the socialist legal orders, which were backed by dictatorial governments.  The volume studies legal historians and legal histories written in Eastern European countries during the socialist era after the Second World War. The book investigates whether there was a unified form of socialist legal historiography, and if so, what can be said of its common features. The individual chapters of this volume concentrate on the regimes that situate between the Russian, and later Soviet, legal culture and the area covered by the German Civil Code. Hence, the geographical focus of the book is on East Germany, Russia, the Baltic states, Poland and Hungary. The approach is transnational, focusing on the interaction and intertwinement of the then hegemonic communist ideology and the ideas of law and justice, as they appeared in the writings of legal historians of the socialist legal orders. Such an angle enables concentration on the dynamics between politics and law as well as identities and legal history.

Studying the socialist interpretations of legal history reveals the ways in which the 20th century legal scholars, situated between legal renewal and political guidance gave legitimacy to, struggled to come to terms with, and sketched the future of the socialist legal orders. The book will be a valuable resource for academics and researchers working in the areas of Legal History, Jurisprudence and Philosophy of Law and European Studies.

About the editors: Ville Erkkilä is a Postdoctoral Researcher at the Center for European Studies, University of Helsinki, Finland. Hans-Peter Haferkamp is Full Professor of Private Law and History of German Law. He is the Director of the Institute of Modern History of Private Law, German and Rhenish Legal History, University of Cologne.

TOC after the jump.

--Dan Ernst

 Introduction: Socialist interpretations of legal history
Ville Erkkilä

PART I Framing the socialist legal historiography

1 The transformations of some classical principles in socialist Hungarian civil law: The metamorphosis of ‘bona fides’ and ‘boni mores’ in the Hungarian Civil Code of 1959
András Földi

2 We few, we happy few? Legal history in the GDR
Martin Otto

3 Roman law studies in the USSR: An abiding debate on slaves, economy and the process of history
Anton Rudokvas and Ville Erkkilä

4 Strategies of covert resistance: Teaching and studying legal history at the University of Tartu in the Soviet era
Marju Luts-Sootak

5 The Western legal tradition and Soviet Russia: The genesis of H. J. Berman’s Law and Revolution
Adolfo Giuliani

PART II Legal historians of socialist regimes

6 Juliusz Bardach and the agenda of socialist history of law in Poland
Marta Bucholc

7 Valdemars Kalninš (1907–1981): The founder of Soviet legal history in Latvia
Sanita Osipova

8 Getaway into the Middle Ages?: On topics, methods and results of ‘socialist’ legal historiography at the University of Jena
Adrian Schmidt-Recla and Zara Luisa Gries

9 Roman law and socialism: Life and work of a Hungarian scholar, Elemér Pólay
Éva Jakab

Stern on Proximate Causation in Legal Historiography

Simon Stern. University of Toronto Faculty of Law, has posted Proximate Causation in Legal Historiography, which is forthcoming in History and Theory (2020):

The variety of legal history published in general-interest law journals tends to differ from the variety published in history journals. This study compares the two varieties by examining footnote references in five general-interest law journals, and footnote references in two journals of legal history. In the law journals, cases and statutes accounted for the single largest group of footnotes (approximately 35%), followed by references to other law journal articles (nearly 25%). In the legal history journals, these two categories accounted for less than 20% of all references; primary and secondary historical materials predominated in the footnotes.

To be sure, legal decisions and law journal articles can also be historical sources: rather than being used as evidence of what the law is, they might be studied for what they reveal about legal reasoning or rhetoric in an earlier age. However, in most legal historical research that attends primarily to cases and statutes, these materials figure as evidence of the state of the law at that time. When the analysis relies on legal sources to trace the development of a certain doctrine, and treats them as sufficient to account for that development, the result is the distinctive style of research that I seek to contrast against approaches that cast the net of historical inquiry more widely.

To account for these different approaches, I suggest that law professors rely on a notion of proximate causation as a historiographic method. According to this approach, legal developments are proximately caused by other developments in the legal sphere, and other social and cultural developments play a more attenuated role, such that their influence is less significant. By proposing this explanation, I hope to draw more attention to assumptions about causation in legal historiography, and to question their persuasive force.

--Dan Ernst

Balkin on Lawyers, Historians, and the Constitution

Jack M. Balkin, Yale Law School, has posted Lawyers and Historians Argue About the Constitution, which is forthcoming in Constitutional Commentary 35 (2020):

Lawyers and historians often quarrel about how to use history in constitutional interpretation. Although originalists are often involved in these disputes today, the disagreements predate the rise of conservative originalism. Lawyers attempt to escape the criticism of historians through two standard stories that explain the differences between what lawyers and historians do.

According to the first story, lawyers employ specialized skills of legal exegesis that historians lack. According to the second, lawyers require a usable past that historians will not provide. These stories paint a false picture of how historical work is relevant to constitutional argument. And by emphasizing lawyers’ professional differences from historians, they disguise disagreements within the class of lawyers and legal advocates about how to use (and how not to use) history. When lawyers try to stiff-arm professional historians, often they are actually engaged in long-running disputes with other lawyers who disagree with their interpretive theories, their methods, and their conclusions.

To explain how lawyers and historians actually join issue, this article uses a familiar idea in constitutional theory—the modalities of constitutional argument. With respect to most of the modalities, historians are as well-equipped as lawyers. Indeed, many disputes between lawyers and historians do not concern the distinctive skills of lawyers at all, but rather controversial theories of interpretation that many lawyers do not accept either.

The more that lawyers try to assert the methodological autonomy of law from history, the more they will fail, ironically, because of law's distinctively adversarial culture. In order to win arguments, lawyers will search for ever new historical sources and approaches, and they will insist on bringing historians back in to undercut the claims of their opponents. Similarly, the claim that lawyers need a usable past fails because it employs history for too limited a purpose and treats too much of history as unusable. Rather, the best way for lawyers to obtain a usable past is to recognize the many modalities of historical argument, and the many different ways to use history in legal argument.

--Dan Ernst

Josev on Australian Histories in Court

An advance copy of Australian Histories and Historiography in the Courtroom, Melbourne University Law Review 43 (2020), by Tanya Josev, a Senior Lecturer and the Co-Director of the Australian Legal Histories Programme, Melbourne Law School, is now available.

This article examines the fascinating, yet often controversial, use of historians’ work and research in the courtroom. In recent times, there has been what might be described as a healthy scepticism from some Australian lawyers and historians as to the respective efficacy and value of their counterparts’ disciplinary practices in fact-finding. This article examines some of the similarities and differences in those disciplinary practices in the context of the courts’ engagement with both historians (as expert witnesses) and historiography (as works capable of citation in support of historical facts). The article begins by examining, on a statistical basis, the recent judicial treatment of historians as expert witnesses in the federal courts. It then moves to an examination of the High Court’s treatment of general works of Australian history in aid of the Court making observations about the past. The article argues that the judicial citation of historical works has taken on heightened significance in the post-Mabo and ‘history wars’ eras. It concludes that lasting changes to public and political discourse in Australia in the last 30 years — namely, the effect of the political stratagems that form the ‘culture wars’ — have arguably led to the citation of generalist Australian historiography being stymied in the apex court.

--Dan Ernst

Giuliani on Berman's "Law and Revolution"

Adolfo Giuliani, Max-Planck-Institut für europäische Rechtsgeschichte, has posted The Western Legal Tradition and Soviet Russia: The Genesis of H. Berman’s Law and Revolution, which appears in Socialist Interpretations of Legal History: The Histories and Historians of Law and Justice in the Socialist Regimes of East Central Europe, ed. V. Erkkilä and H.-P. Haferkamp (Routledge):

The Western Legal Tradition (WLT) grows from the Cold War era. It had been originally conceived by the Harvard legal historian HJ Berman in his 1950 book on Justice in Russia, a work aimed at explaining to the West what laid beyond the Iron Curtain. It presents an account set out in opposition in which the West and Soviet Russia were defined in turn with the features missing to each other. In those pages is the blueprint for his two well-known volumes published in 1983 and 2003, and for a third volume left unfinished.

The WLT grows from another legacy from the Cold War era: human rights history. While this theme entered public debate fueled by the concern with human rights in the Eastern European countries during the Cold War era, this paper shows how the WLT absorbed this theme hijacking a core component of continental legal science (subjectives Recht) re-engineered by political theorists into the major identitary element of the WLT in an eternity history rooted in medieval canon law?

–Dan Ernst

Postmodern Anlatılar ve Tarih

Alan Munslov

Tarihe dair (objektif ampirist bir uğraşın kaydı olmaktan çok oluşturulmuş bir anlatı olarak) yapısökümcü görüş, yüzyıl sonu yaygın postmodern entelektüel bağlamın bir sonucudur.{21} Bu bağlam, Fransız kültür eleştirmeni Jean-François Lyotard’ın, 1984 yılında yayımlanan son derece etkili The Postmodern Condition [Post-modern Durum] adlı kitabında tanımladığı, bilimsel bilgiyi edinmekle anlatının işleyişi arasındaki sıkıntılı ilişki üzerine odaklanan bir bağlamdır. Anlatıyı tanımlayan Lyotard, anlatının kültürel formasyon ve aktarımın karakteristik ve özsel özelliği olduğunu ileri sürmüştür.{22} Lyotard anlatının iktidar kullanımıyla ilişkili olduğu konusunda Foucault’yla hemfikirdir. Lyotard’a göre, toplumsal olarak benimsenmiş belli bir dizi kural ve pratiğe göre yapılanan kendini meşrulaştırma türü, konuşmacının ya da yazarın o toplum içindeki otoritesini kurar ve o toplumun öz kimliğinin karşılıklı olarak pekiştirilmesi işlevini görür.{23} Batılı bir kültürel pratik olarak tarih, öz kimliğimizin yitiminin tehdidi altındadır. Bu arada, kendilerince sağduyulu, bilimden esinlenen, nesnel ampirist paradigmalarına ilişkin gerçekçi inançlarına saplanıp kalmış tarihçiler (deliller, toplumsal teorileştirme ya da sadece önyargı gibi teknik sorunların bu bilgiye erişmeyi engellediğini fark etseler bile) doğru tarihsel bilgilerinin izini sürerken “kırılmalar" olarak gördükleri şeye katlanırlar.


Bilim, on sekizinci yüzyıldan yirminci yüzyılın başlarına kadar kendisini destekleyip koruyacak ve meşrulaştıracak güçlü, toplumsal olarak kurgulanmış siyasal ve felsefi “büyük” anlatılara (Lyotard buna üst-anlatılar adını verir) bağlı olmuştur. Epistemolojik hiyerarşi içinde birinci sırayı alan büyük ya da üst-anlatı (Fransız Devrimi’nde odaklanan) on sekizinci yüzyıl Aydınlanma hareketiydi; bu hareket monarşik despotizm ve feodalizmden kurtuluş yoluyla insanın özgürleşmesini vaat etmiş; bunu, belli bir oranda mükemmelleştirilebilir gelecek fikrine yol açan (Hegel felsefesinde işlendiği biçimiyle) insan bilincine ilişkin on dokuzuncu yüzyıl anlatısı izlemiştir. Sonuç olarak, Lyotard’a göre bilimsel bilgi, kurtuluş ve özbilinç olmak üzere diğer iki üst-anlatıya müracaat etmeksizin doğruluğunu kanıtlayamaz. Bilim bir yanda kendi toplumsal kabulü ve entelektüel ve kültürel meşruluğu için anlatıya muhtaçken, öte yanda anlatıyı meşru biliş tarzının (yani, bilimsel tarzın) bir formu olarak kabul etmez.

Bu cümleden olmak üzere, bilim gibi tarih de bugün bir meydan okuyuşla karşı karşıyaysa, bunun nedeni kısmen geçmişle bağlantı kurma yetimize duyduğumuz güvenin kaybına yol açan yirminci yüzyılın çarpıcı gelişmeleri ya da Keith Jenkins’in dediği gibi, “modernlik dediğimiz toplumsal hayat deneyinin... genel başarısızlığıdır.’{24} Bilimsel nesnellik ve geçmişi kavrayarak ilerlemeyi açıklama gibi üst-anlatılar bir meydan okumayla karşı karşıyadır. Faşizmin yükselişi, iki dünya savaşı, sömürgeciliğin sona erişi, muazzam teknolojik değişimler, çevresel ve ekolojik felaket, enformasyon patlaması, sömürgen ve denetimsiz küresel kapitalizmin gelişmesi, beraberinde getirdiği “gelişmiş" Batı’da emeğin metalaşması ve dünyanın gelişmemiş bölgelerinde emekçi kitlelerin giderek yoksullaşması (insanlık durumunun özbilinçli iyileşmesi ve bireysel özgürlük yönündeki tersine çevrilemez bir eğilim olarak görülen şeyin temellerini oluşturan) hem bilim hem de tarihi meşrulaştıran üst-anlatıların yıkılmasına yol açmıştır.

Bütün bunların bir sonucu olarak, yirminci yüzyıl sona ererken, hem büyük hem de küçük anlatılar, inançlar, tutumlar, değerler, disiplinler, toplumlar ve bizatihi anlam göründüğü kadarıyla artık parçalanmakta ya da parçalamaktadır. Gelecek uğursuz bir belirsizlikten başka bir şey vaat etmiyor. Artık kimsenin liberalizm, bilim, Marksizm, sosyalizm; ya da ister fiilen olduğu haliyle geçmişin keşfini isterse ilerlemenin kaçınılmazlığını vurgulayan bir tarih görüşü gibi büyük anlatılar hiyerarşisine inanabileceğini hayal etmek pek mümkün görünmüyor. İşte Lyotard’ın, üst-anlatılara inançsızlık olarak postmodern durum adını verdiği şey budur. Artık biz aklın kaynağı ya da ahlâki veya entelektüel kesinliğin öğretmeni olarak eski, modernist tarih duyusunu yitirdik. Bunun anlamı şudur: Tarihin ne olduğuna dair herhangi bir çalışma kendi kültürel ve toplumsal bağlamı içindeki bir çalışmadan başka bir şey olamaz. Bir edebiyat formu olarak tarih; müzik, drama ve şiir gibi bir kültürel pratiktir. Bir metin ya da bir dizi metin (deliller ve yorumlar) olarak tarih, ancak ve ancak, postmodern tarih felsefecisi F. R. Ankersmit’in 1980 sonlarında söylediği gibi, “bir bütün olarak günümüz uygarlığı'{25} içine yerleştirildiğinde anlaşılabilir. Bizim açımızdan bu, hem tarihin içeriğini hem de anlatı formu içinde yorumunu araştırmak anlamına gelir. Kendi yaptıklarım üzerine de düşünen bir tarihçi olarak, ben, yazılı tarihi toplumsal olarak kurulmuş anlatı biçiminde bir temsil/tasavvur olarak tanımlıyorum ve bunun eksiksiz ya da objektif olarak temsil/tasavvur etmekte başarısızlığa mahkûm bir anlatı olduğunu kabul ediyorum. Yani, geçmişi ancak ilk önce bir disiplin olarak tarihin doğasını irdeleyerek araştırabiliriz.

SONUÇ
Tarihin edebi-kültürel bir pratik olarak tanımlanması, tarihi günümüzün postmodern bağlamı içine yerleştirir. Bu bakış açısından, yazılı tarihin bu dağılması tarihe ayrılmış boşluğu doldurmayı yine de sürdürecektir. Tarih yazımı geçmişe dair bilgimizin dışa taşması kadar bizim ona karışmamızı da iyi örnekliyor. Ne kadar çok tarih varsa, ona inanmayan o kadar tarihçi vardır.{26} Yapısökümcü bilincin verdiği mesaj, geçmişin asla sabitlenemeyeceğidir; ister epistemolojisi, delilleri ele alışı, açıklamaları kurgulaması açısından, isterse de açıklayıcı anlatı formumuzun özgün doğası açısından olsun. Bu postmodern ya da yapısökümcü tarih, dolayısıyla yapısökümcü ya da dilsel hamle olarak bu tarihin çeşitli anlatımları, her yönüyle geleneksel paradigmaya meydan okur. Yapısökümcü tarih, geçmişi muhtemel anlamları açısından irdelenecek bir metin olarak ele alır ve her şeyden önce modernist tarihçilerin, onları delillerle yorum arasında nihai tekabüliyetin geçerliliğine ve sonuçta -kaynakların kendi başlarına konuşmalarına imkân vererek- (mutlak doğru olmasa bile) ahlâki tarafsızlık, çıkarsızlık, nesnellik, sahicilik gibi amaçlarını mümkün kılmaya yetecek kadar temsil/ tasavvur şeffaflığına inanma eğilimine sokan içi boş yöntemsel amaçlarını ve varsayımlarını açığa çıkarır.

Bugün bu ampirist kesinlik, doğruluk nosyonlarına ve toplumsal ve ahlâki bakımdan bağımsız bir duruş noktasına kuşkuyla baktığımızdan dolayı, geleneksel gerçekçi anlamda tarih yerine artık geçmişte ve geçmiş hakkında olası anlatısal temsiller/tasavvurlar söz konusudur ve bunların hiçbiri fiilen olduğu haliyle geçmişi bilme iddiasında bulunamaz. Dört anahtar soruyu daha ayrıntılı ele alarak şimdi bu iddia üzerinde duracağım.
....
{21} Peter Novick, That Noble Dream: The ‘Objectivity Question’ and the American Historical Profession (Cambridge, Cambridge University Press, 1988), s. 523.
{22} Jean-François Lyotard, The Postmodern Condition (Manchester, Manchester University Press, 1984), s. 21. [Postmodern Durum. Çev.: Ahmet Çiğdem, Ara Yayıncılık, 1990].
{23} Bu, edebiyat eleştirmeni Robert Young'ın “Batı" kavramına ilişkin yapısöküm çalışmasında değindiği bir noktadır: White Mythologies: Writing History and the West (London, Routledge, 1990), s. 1 -20.
{24} Jenkins, On ‘What is History?', s. 6.
{25} F.R. Ankersmit, ‘Historiography and Postmodernism', History and Theory, Cilt 28, No. 2, 1989, s. 137-153.
{26} Ignacio Olabarri, “‘New' New History: A Langue Duree Structure”, History and Theory, Cilt 34, No. 1,1995, s. 1-29.


Tarihin Yapısökümü, Alan Munslov, Kitabın özgün adı: Deconstructing History (Routledge/1997), Ayrıntı Yayınları, 2000, Giriş Bölümü.